Alles groeit  met de juiste    aandacht

Schrijven geeft richting

Soms is het leven zo vol, dat woorden tekort lijken te schieten. En toch… juist dán vind ik ze. Op papier. In de stilte van de ochtend. Of aan de keukentafel na een lange dag. Schrijven is voor mij geen hobby. Het is een levenslijn. Een manier om adem te halen in gedachten. Om ruimte te maken in mijn hoofd. En om mijn gevoel te laten stromen als ik het zelf even niet begrijp.

Woorden geven mij richting. Ze helpen me te vertragen, te verwerken en te verbinden. Met mezelf, en met anderen.

Wat ik niet altijd durf te zeggen, durf ik wél te schrijven. En juist daarin ligt de kracht: het rauwe, eerlijke, kwetsbare verhaal dat schuilt onder de laag van ‘het gaat wel’. Door te schrijven geef ik ruimte aan wat gevoeld wil worden. En door dat te delen, nodig ik ook jou uit hetzelfde te doen.

Bij Ruimte voor richting lees je tussen de regels door ook mijn eigen reis. Niet als handleiding, maar als herkenning. Want jij bent niet alleen. En je hoeft het ook niet alleen te doen.

In de natuur vind ik mezelf terug

Ze zeggen weleens: de natuur oordeelt niet. En dat klopt. Geen boom die je veroordeelt omdat je moe bent. Geen paard dat vraagt waarom je huilt. Buiten mag alles er zijn. Voor mij is buiten zijn echt thuiskomen. Tussen de bomen, het gras onder mijn voeten en de wind in mijn gezicht voel ik weer wie ik ben los van rollen, verantwoordelijkheden en verwachtingen. Daar, in de stilte, gebeurt het. Daar kan ik ademen, voelen, zijn.

Mijn paarden en andere dieren zijn daarin mijn grootste leermeesters. Floris, mijn Fries voelt alles. Zonder woorden. Als ik te veel in mijn hoofd zit, kijkt hij me aan alsof hij wil zeggen: “Kom later maar terug.” Hij is mijn emotiedetector. Hij stopt als ik mezelf voorbijloop, en zoekt pas contact als ik weer zak in mijn lijf. Geen spelletje, geen oordeel. Alleen eerlijkheid. Ongefilterd. Nashville, mijn Paint, helpt me juist ontladen. Hij neemt de stress en alle drukte van me over, hij helpt me weer landen. Twee verschillende zielen, met elk hun eigen kracht. Maar misschien nog wel het belangrijkste: ze helpen me elke dag opnieuw.

Zij laten me zien wat ik nodig heb, ook als ik het zelf nog niet weet.
Daarom neem ik mensen graag mee naar buiten. Niet om hen te veranderen, maar om hen ruimte te geven. Want precies daar, in het contact met de natuur en de dieren, vallen maskers vanzelf af. Ontstaat er rust. En komt er ruimte voor richting.

Niet omdat ik het zeg, maar omdat zij het mij laten voelen.

Aanvoelen.

Ik heb het altijd gevoeld. De sfeer als ik een ruimte binnenliep. De onuitgesproken spanning tussen mensen. De ruis achter iemands woorden. Als kind al. Later als collega, als moeder, als ondernemer. Alles komt bij mij net iets harder binnen. Geluiden, blikken, emoties, van mezelf én van anderen. Ik wist toen nog niet dat ik hoogsensitief ben. Ik wist alleen dat ik vaak moe was van ‘alle ballen hooghouden’ en dat ik me vaak anders voelde. Alsof ik steeds iets moest verantwoorden wat ik niet kon uitleggen. Alsof ik teveel voelde, te intens leefde of soms juist dingen gewoon weet. Maar inmiddels weet ik: het is geen last. Het is een kracht. Mijn kracht.

Mijn intuïtie is mijn kompas. Altijd al geweest. Keuzes maak ik niet met m’n hoofd, maar met mijn hart. Soms tegen de stroom in. Soms niet te verklaren. Maar altijd kloppend. En juist daardoor heb ik mijn pad gevonden. Niet altijd de makkelijkste route, maar wel de mijne.

Met Ruimte voor richting geef ik door wat ik zelf heb geleerd, soms door vallen en steeds weer opstaan. Ik weet hoe het voelt om je anders te voelen. Om overprikkeld te raken in een wereld die altijd ‘aan’ staat. Om jezelf kwijt te raken, juist omdat je zo goed voelt wat anderen nodig hebben. En dus creëer ik nu ruimte. Voor rust. Voor reflectie. Voor jouw verhaal. In de natuur, met de dieren – of gewoon in gesprek. Geen pasklare oplossingen, maar een bedding waarin jij mag zijn wie je bent. Waarin je mag voelen wat er echt speelt. Waarin je leert vertrouwen op jouw eigen intuïtie.

Want dat is waar mijn kracht ligt: in het voelen. En in het begeleiden van anderen die hun eigen richting weer willen terugvinden.

In het moment, even uitstaan

Even uitstaan. Iets wat ik eigenlijk nog maar net geleerd heb.

Ik dacht altijd dat ik wel uit stond, nou echt niet dus.

In de afgelopen maanden heb ik vooral gewerkt aan mijn herstel, het gaat wel redelijk. Ik ben er nog lang niet, maar ik leer elke dag. Bewust bekwaam noemen we dat.

Tijdens de gesprekken die ik regelmatig voer met mijn ondersteuner, praat ik open over mijn reis. Als onderneemster, maar ook over mijn reis door de burnout. Immers zijn onze gesprekken daar voor.

Je denkt misschien, burnout? Maar je werkt toch gewoon? Ja ik werk zeker, ik doe op dit moment een leuke opdracht en daar gaan de lichtjes weer van aan in mijn ogen.

Tegelijkertijd werk ik actief aan mijn herstel. En soms… sta ik even helemaal uit. Weet je hoe ik dat geleerd heb? Van mijn grote vriend Floris.

Het viel me op, dat ik beter contact kon maken met hem als ik mijn mobiele telefoon in de auto liet. (Na een mini onderzoek bij mijn beide paarden, durf ik dat inmiddels met zekerheid te zeggen)

Even helemaal uit, of misschien kan ik beter zeggen dat ik er dan juist helemaal ben. Volledig aanwezig, zonder afleiding. Echt even in het moment.

Als ik werk met mijn paarden, of kan ik beter zeggen als ze mij lesgeven, doe ik dat nu zonder afleiding en zonder prikkels.

Steeds vaker kies ik er voor om zonder afleiding te genieten van waardevolle momenten. Bewust bekwaam, zal ik maar zeggen.

Mijn paarden helpen me herstellen en ze leren mij een belangrijke les, er zijn op de momenten die er toe doen.